Littekens zijn stoer!

We zijn dag 12.
12 dagen post-operatief, waarvan 6 dagen in het ziekenhuis in Leuven en 6 dagen thuis in Nieuwpoort.

En ik voel me redelijk goed...
Dat is anders geweest, want je moet weten dat de ingreep 2x uitgesteld is geweest door Covid. Spanning, angst en paniek hadden de overhand genomen.
Maar op internationale vrouwendag - 8 maart - was het dan zover. 

Ik werd redelijk vroeg opgehaald in mijn ziekenhuiskamer, waarna er door een onwaarschijnlijk team een levensnoodzakelijke klep-sparende aorta-wortelvervanging werd toegepast volgens de Yacoub-procedure (gewoon googlen). 3,5 uur later kreeg de echtgenoot het verlossende telefoontje van de prof zelf dat alles zoals voorzien was verlopen. Ik lag op dat moment nog in dromenland in de soort intensieve zorgen, met een litteken van 15cm op mijn borstkas en 6 buizen en draden die uit mijn lichaam kwamen en verbonden waren met heel wat meettoestellen.

Om 16.00 u. vroeg ik zelf een telefoon en belde ik zelf naar mijn liefje, helder en duidelijk, iedereen volslagen onder de indruk, maar ik voelde me goed. Suf, maar goed.

Nu is het hoofddoel revalideren, want er hebben precies een paar olifanten een feestje op mijn bortstkas gehouden. En hoewel er niets gebeurd is aan mijn hart - het werd wel volledig overgenomen door de hart-longmachine voor een aantal uren - heb ik nu het gevoel volledig van conditiepeil -200 te moeten terugkomen.
Dus wandel ik, beetjes, krijg ik kiné in de vorm van ademhalingsoefeningen en heerlijke massage van de rug (spierpijn overgehouden van het opentrekken van de borstkas), doe ik trappen, sta ik kleine momentjes in de keuken, maar rust ik vooral heel veel. En ik laat me verzorgen door de beste bubbel ooit!
Want ik heb maar 1 revalidatie, en we gaan dat goed doen!

En genieten van de bloemen, de attenties, de kaartjes en de berichtjes die hier dagelijks binnenstromen!