Over die regenboog, de tranen en de zonnestralen!

 Als ik een superkracht zou mogen kiezen... dan koos ik ervoor om met een glimlach en een knipoog iedereen gezond en gelukkig te maken, te doen stralen
zonder er iets voor terug te krijgen
zonder - op het einde van de rit - mezelf te vergeten...

Maar de laatste tijd rollen er te veel tranen over mijn wangen en staat er te vaak een regenboog op mijn gezicht. Het stralen ben ik kwijt, de twinkel wordt gedoofd.

door sommigen die liever zelf stralen
door diepe teleurstelling
door de spinsels in mijn hoofd
door de onmacht en de onzekerheid

En dan zijn ze daar,
de gevoelens van warmte en dankbaarheid,
van eerlijkheid en erkenning,
van oprechtheid en echte vriendschap,
van liefde!

Bijna een jaar geleden werd ik onwel, op een dag dat ik hoorde te stralen want de hubby werd die dag 55, de zoon kreeg goed nieuws te horen in UZ Leuven en ik mocht een nieuw project voorstellen aan een volle zaal directies en de afgevaardigd bestuurder van het GO!

Maar ik werd onwel, in volle presentatie. Toch deed ik verder en vertelde mijn verhaal.
Weken nadien werd een scheur in mijn aorta vastgesteld en werd tijdens een zeer zware en lange operatie mijn aorta vervangen. De Prof klonk moe toen hij de hubby belde. De operatie was geslaagd. Ik werd kunstmatig in slaap gehouden, zodat mijn lichaam kon herstellen.

Ik ben dankbaar, elke dag.
Ik ben angstig, elke dag.
Ik ben verdrietig, elke dag.
Ik ben gelukkig, elke dag.

Ik herstel, elke dag.
Maar zal nooit meer de Catherine zijn van voorheen.
Door Marfan.
Door zij die liever zelf stralen.
Door zij die mij wel doen stralen.

En die laatste twinkel hou ik vast!